Kanser olduğumu öğrendiğim gün hayat bitti sanıp bir süre boşluğa düşüp bir şey düşünemedim yanlızca ölüm geldi aklıma kendime geldiğimde neden ben sorusu ile kendimle hesaplaştım bir süre sonra ailem ve tepkileri neler olcak gözümün önünden birere birer geçti .Onlarla karşılaşmamak için eve gitmek istemedim.
Kanseri ailemle,dostlarımla ve bana sonsuz güven veren doktorum sayesinde yendim.
Bu hastalığı yenmemde sanırım en önemli etken güvendi. Daha kendime güvenmeden ailemin güveni beni rahatlattı. Arkamdan ağladıklarını biliyordum ama yanımda hiç ağlamadılar hiç kanserden konuşturmadılar hayatımızda hiçbir değişiklik yokmuş gibi davrandılar tabii biraz itina vardı.Tedavi sürecim sanki normal bir hastalıkmış gibi geçti..Yanlızca saçlarım döküldüğünde seni böyle görmek istemiyoruz dediler evde bile kafam kaşınsa bile perukla dolaştım bu kez ben onlara destek verdim . Peruğuma kelebekli tokalar aldım ablam ağladı ona sarıldım bak ben ağlıyormuyum dedim senin kadar güçlü değilim dedi güldük .yani ne ben ailemi ne ailem beni boşlukta bırakmadı hep birbirimize moral verdik çünkü biliyordukki birimizin çöküşü diğerini bir diğerini etkileyecek bu çöküşe hiç izin vermedik umudumuzu hiç yitirmedik.Kemotapi sırasında yaşıdığım yanlızca fiziksel rahatsızlıktı ruhen çok huzurlu ve rahattım .
Kemoterapi süresince tedavim aksamasın diye beslenmeme çok dikkat ettim.meyva yemezdim sanırım meyva alışkanlığım kemodan kaldı .yani güzel alışkanlıklarda edindim.
Ve son olarak en büyük şanşım doktorumu bulmamdı. Sanırım kendime bu kadar güvenip umudumu yitirmemem yitirmememiz nedenlerinden en önemlisi doktorumdu .